08-Jan-2017
We zien de laatste tijd dat politiek correct denken tot gevaarlijke blinde vlekken kan leiden, die onze democratie dreigen te ondermijnen. Maar ook op het persoonlijke vlak kan "correct" denken tot pijnlijke ontwikkelingen leiden, doordat we daarmee schade berokkenen aan het contact met ons zelf en anderen.
Zo zijn generaties groot gebracht met het advies van Dr Spock dat het te veel knuffelen van kinderen er toe leidt dat ze als volwassenen onvoldoende weerbaar zullen zijn.
Hoeveel moeders hebben daardoor niet innerlijk verscheurd hun kind maar laten huilen en alleen met de grootst mogelijke moeite hun neiging om hun kind te knuffelen kunnen ondrukken. Terwijl achteraf blijkt dat knuffelen nu juist het allerbeste zou zijn geweest voor de ontwikkeling van een stabiele weerbare persoonlijkheid.
Het vervelende is dat we vaak pas achteraf tot de ontdekking komen dat we gevangene waren van het een of ander correctheidsdogma.
Afgelopen week kwam ik er achter dat ik er op twee punten toch ook weer ingetuind ben.
Ten eerste realiseerde ik me door een aantal reacties op mijn vorige blog over woede dat, hoewel het er niet expliciet in staat, er toch een soort impliciete boodschap uit gelezen kan worden dat woede niet goed is.
Maar met woede op zich is helemaal niets mis. Het is een duidelijk signaal dat er ergens iets niet klopt. Het brengt ons in een staat van paraatheid en mobiliseert energie die nodig is om een correctie tot stand te brengen. Woede verdringen is niet goed. Het leidt er alleen maar toe dat die ergens anders volkomen misplaatst weer de kop opsteekt.
Het is wel heel belangrijk hoe we met onze woede omgaan, want ons blind door woede laten leiden leidt alleen maar tot nog meer schade. Daarom is het als je kwaad bent heel goed om contact proberen te maken met wat er onder die woede zit. Een prachtig voorbeeld is nog steeds dat van ouders die kwaad zijn omdat hun kind te laat thuiskomst van een feestje. Onder die woede zit de angst dat het kind iets overkomen is. En die angst is zo groot omdat de ouders van hun kind houden. Zo is het uiteindelijk die liefde die de brandstof voor de woede levert. En als die ouders vanuit dat besef uiting aan hun woede geven, wordt het helend in plaats van destructief.
Mijn tweede eyeopener ervoer ik bij het lezen van "Houd me vast" van Sue Johnson. (De oorspronkelijke Engelse titel is nog veel mooier: Hold Me Tight). Het is een bestseller, dus het is goed mogelijk dat veel van jullie het al gelezen hebben. Mij raakte het heel diep.
Ten eerste de herkenbaarheid van het patroon van ruzies binnen een relatie waar meestal de vrouw verwijten maakt en de man zich terugtrekt. Een patroon waarin ik zelf jarenlang verstrikt ben geweest. en wat in wezen niets anders is dan een volstrekt contraproductieve noodkreet van beiden om, en hunkering naar, verbondenheid. Het was goed te lezen dat een relatie gered kan worden, als de partners zich er bewust van worden dat het eigenlijk hun wederzijdse diepe verlangen naar verbondenheid (ofwel liefde) is, dat aan hun destructieve gedrag ten grondslag ligt.
(Een ieder die te maken heeft met te frequente ruzies in een relatie kan ik het boek dan ook van harte aanbevelen).
De eyeopener ging echter over iets anders.
Als single probeer ik me door het leven te slaan met “correcte” gedachten, zoals dat het er vooral om gaat om van mezelf te houden, en dat als me dat lukt het helemaal niet zo belangrijk is of ik al dan niet een partner heb. En dat ik vooral niet in een symbiotische relatie terecht moet komen. Etc.
Dat kan allemaal wel of niet waar zijn, maar het boek maakte me nog eens heel duidelijk, dat ons verlangen naar verbondenheid, onze belangrijkste drijfveer is. Dat het (ook biologisch gezien) onze natuurlijke staat van zijn is je met iemand intiem te verbinden. Dat het heel goed is dat verlangen volledig te onderkennen. Dat dat geen teken van zwakte is, in tegendeel. Dat je niet eerst half verlicht hoeft te zijn om aan een relatie te beginnen. Dat je niet altijd sterk hoeft te zijn. Dat dat niet bekent dat je het leven niet aankan, in tegendeel. Dat je ook als man van 1 meter 94 de behoefte mag hebben om af en toe eens op een schouder uit te huilen.
Breng dit blog onder de aandacht van een vriend
* verplicht veld
09-May-2016
15-Nov-2019
20-Oct-2019
19-Mar-2019
16-Nov-2018
30-Oct-2018
16-Oct-2018
03-Oct-2018
25-Sep-2018
18-Sep-2018
11-Sep-2018
09-Sep-2018
28-Sep-2017
18-Sep-2017
29-May-2017
15-Apr-2017
24-Mar-2017
24-Feb-2017
04-Feb-2017
28-Jan-2017
08-Jan-2017
26-Dec-2016
09-Dec-2016
23-Nov-2016
15-Nov-2016
03-Nov-2016
16-Oct-2016
07-Oct-2016
25-Sep-2016
15-Sep-2016
03-Sep-2016
27-Aug-2016
19-Aug-2016
07-Aug-2016
30-Jul-2016
12-Jul-2016
02-Jul-2016
28-Jun-2016
20-Jun-2016
14-Jun-2016
06-Jun-2016
30-May-2016
23-May-2016
16-May-2016